Wie ben ik ?

Beste lezer

Ik ben Bart Dumon,  43 jaar jong en woonachtig te Mechelen.

Bij mijn geboorte werd er een bloedstollingsziekte, hemofilie type a < 1% vastgesteld.  Deze ziekte is erfelijk en brengt zeer veel schade toe aan gewrichten en spieren . Als kind lag ik geregeld in het ziekenhuis, zonder erge gevolgen.

Op 12-jarige leeftijd kreeg ik echter een dom ongeluk met de slee. Mijn linkerknie moest eraan geloven, met ernstige bloedingen tot gevolg. Lange tijd werd er geprobeerd dit onder controle te krijgen met stollingsfactor, echter zonder resultaat .

Hier startte mijn lijdensweg.

Ik onderging de ene operatie na de andere zonder positief resultaat, integendeel zelfs. Er kon op dat moment niets gedaan worden, aangezien ik nog niet volgroeid was. Daar zat ik dan in mijn puberjaren.  Stappen ging moeilijk met een pijnlijk been dat je niet kan strekken of plooien. Voetballen, zwemmen en tennissen moest ik noodgedwongen opgeven. Het enige wat overbleef was leven met pijn, 24/24, 7/7 .

Uiteindelijk kwam ik bij een arts terecht die me kon helpen. Ik kreeg een volledige knieprothese op 19-jarige leeftijd. Ik veronderstelde dat alles nu opgelost zou zijn maar die hoop moest ik al snel opgeven.  De prothese wilde zich niet hechten aan het bot en weer liep ik een heel jaar op krukken.  De infecties stapelden zich op.

Op mijn 23ste kon ik eindelijk terug sporten ondanks de constante pijn. Ik vond uitdaging in het fietsen en spinning. Door spontane bloedingen kreeg ik ook in andere gewrichten problemen, wat weer uitdraaide op vele operaties.

Toen ik 36 jaar was, trad er een bacterie op in mijn knie en stootte  mijn lichaam de prothese af met als gevolg een nieuwe prothese en alweer onder het mes.  Tijdens de revalidatie kreeg ik hevige rugpijn waardoor stappen niet meer lukte.  Verlammingsverschijnselen in mijn rechterbeen waren de oorzaak.  Ik had niet langer één maar twee slechte benen. Een zware hernia dwong me om opnieuw onder het mes te gaan.  Hier hield ik een verlamming aan mijn voet over, een dropvoet in de volksmond.

Maar de pijn in die verdomde linkerknie bleef toenemen.  Opnieuw volgden operaties, spoelingen door infecties, enz...  Ondertussen vocht ik ook tegen Hepatitis C en B.  Dit is ondertussen onder controle mits veel medicatie.  Maar er is een keerzijde…  Door deze medicatie kreeg ik chronische nierinsufficiëntie.

In september 2020 ging ik bij  een arts op consultatie die me duidelijk maakte dat  mijn knie volledig stuk was.  Er bleven nog maar twee opties over: mijn been volledig stijf laten zetten of amputatie. Het was geen gemakkelijke beslissing maar ik koos voor amputatie tot net boven mijn knie.  De arts vertelde ook dat bij jonge mensen ook nevenwerkingen zijn nl. gezwel op de zenuw(neurinoom) en botaangroei dat voor problemen kan zorgen. Achteraf gezien was dit ook de beste keuze aangezien er in het beenmerg een bacterie sluimerde.  Die zou er anders op termijn voor gezorgd hebben dat mijn hele been geamputeerd zou moeten worden. Maar waar ik nog het meeste blij voor ben, is dat ik eindelijk na dertig lange jaren, pijnloos door het leven kan gaan.

Deze keuze kon ik alleen maar maken dankzij mijn prachtige gezin.  Ik heb een vrouwtje uit duizenden die me volledig steunt en me neemt zoals ik ben, net als mijn twee zoontjes.

Ondertussen ben ik  door de nevenwerkingen al 3x terug op operatietafel beland, waar botaangroei en een gezwel op zenuw weghaald zijn. De pech was er ook dat één jaar na de amputatie een tweede amputatie moest plaatsvinden doordat mijn bot opnieuw aangestast was.

Op dit moment is het hard werken om terug opnieuw te kunnen stappen.

Een prothese kost stukken van mensen, om nog niet te spreken over alle hulpmiddelen die nodig zijn, aanpassingen die moeten gebeuren, …  En de mutualiteit betaalt hier maar een fractie van terug!

Ik ben iemand die steeds tot het uiterste gaat en nooit opgeeft.  Ik wil een voorbeeld zijn voor andere jonge mensen en bewijzen dat het leven na een amputatie niet stopt. Kijk maar eens naar mijn foto's.

Lieve mensen, ik hoop dat jullie mij op deze manier wat beter leerden kennen en me willen steunen.  Dit kan via de benefietacties of via donatie die door de mensen die me nauw aan het hart liggen in elkaar wordt gestoken. 

Met vriendelijke groeten

Bart